Zware benen

Vandaag staat de laatste 2-duizender op het programma; de Col de l’Iseran. In de aanloop ernaar toe beklimmen we de Col de la Madeleine. De laatste is op papier een makkie, maar pakt in de praktijk toch net even anders uit. De eerste kilometer vanuit Lanslevillard stijgt meer dan 10%. De benen protesteren hevig en Mr. M komt erachter dat zijn benen vandaag in de slaapstand staan. Blijven ze overwinteren of worden ze nog wakker?

Na de Col de la Madeleine rijden we zo’n 10 km vlak of vals plat. Het weer is zoals alle voorgaande dagen schitterend. Strak blauwe lucht en al aardig warm op de vroege zondagmorgen…..tenminste als je in de zon rijdt. Als we op een gegeven moment de schaduw inrijden lijkt het alsof de deur van de diepvries is opengezet….een enorm verschil in temperatuur.

In Bonneval begint de echte klim van de l’Iseran. We rijden in de volle zon en rijden meter voor meter de berg op. Regelmatig vliegen er ‘parapenters’ over ons heen. De thermiek is hier zo te zien fantastisch. Zo moeiteloos als zij door de lucht zweven, zoveel moeite kost het ons om de weg omhoog te fietsen.

Met nog zo’n 4 km te gaan valt het oog van Ms. H op een opvallend bloemetje….. Edelweiss. Groeit alleen op grote hoogten en is tamelijk zeldzaam (en beschermd!). Even vastleggen op foto dus! Men zegt dat deze bloem geluk brengt. We zullen het zien. Maar geluk of niet, we zullen zelf toch echt door moeten trappen om boven te komen. En dat doen we dan ook.

Het laatste deel van de beklimming verloopt door een ijzig landschap terwijl er hier en daar nog wat sneeuw ligt. De één na laatste km is nog flink aanpoten met een gemiddeld stijgingspercentage van 10% maar daarna bereiken we de hoogte van 2.770 m. De voldoening op de top is groot. Dit is de zwaarst bevochten, maar ook één van de mooiste beklimmingen van deze vakantie.

What goes up must come down…dus beginnen we aan een hele lange afdaling richting Val d’Isère. Hier lassen we een korte koffie- en crèpestop in en dalen vervolgens langs een stuwmeer verder af naar Bourg St Maurice. Hier beginnen we aan de tweede lange beklimming van vandaag; de Cormet de Roselend. In deze streek waan je je meer in Oostenrijk dan in Frankrijk. De dorpen staan vol met houten chalets met balkons die volhangen met roze en rode geraniums. Wat een verschil!

De Cormet de Roselend is een bochtige beklimming die voor een groot deel door het bos omhoog kronkelt. Rond 19:00 uur staan we boven en dalen de geklommen meters weer af. Het is een bijzondere omgeving…..de mosgroene alpenweiden liggen bezaaid met rotsblokken. Ook weer een totaal andere omgeving dan we tot dan toe gezien hebben. Frankrijk blijft ons verbazen. Wat leren wij het land en de mensen op de fiets op een andere manier kennen. Merci beaucoup!

Beleef onze rit mee door de bergen, door op de volgende link te klikken: https://www.relive.cc/view/677301447

De statistieken: