Tour d’Eifel – dag 5

De laatste dag van onze Eifel tour. De finale. Nou ja … finale … niet echt in de vorm van een zware dag. Slechts 70km te gaan naar huis en relatief weinig hoogtemeters. Wat nog wel de finale is, is de Kruisberg. Een echte kuitenbijter met weliswaar slechts een lengte van 600m, maar een gemiddeld stijgingspercentage van 8.8%, en als toetje een steil stukje van 16% stijging. Zou het me lukken om daar met de kar achter de fiets, tegenop te fietsen?

JA! Het is gelukt. Ook de Kruisberg kom ik op. Weliswaar in het kleinste verzet (kleinste blad voor en grootste blad achter), maar dat maakt niet uit. Ik ben ‘m fietsend op geklommen. Buiten de Kruisberg is het verder niet echt een bijzondere dag. We maken in het totaal vandaag maar 481hm. Erg weinig wanneer je het afspiegelt tegenover de 1800hm van enkele dagen terug. Vinden we eigenlijk ook niet zo erg, want een beetje rustiger aan kan even geen kwaad.

Holy crap

We hebben bewezen voor onszelf dat we meerdere dagen achter elkaar kunnen presenteren (op ons niveau), zonder dat we tegen de grens aanlopen. Dat is in ieder geval een vraagteken minder. De bovenbeentjes zijn weliswaar “gevoelig” (lees: lichte spierpijn), maar ze zijn niet “leeg”. Ik had verwacht dat het vanaf de 2e dag flink afzien zou worden, maar dat viel dus heel erg mee. Blijkbaar hebben we onze krachten goed kunnen doseren.

We hebben alles bij elkaar flink wat persoonlijke records gebroken, zoals de langste rit, de meeste dagen achter elkaar, de hoogste top (688m), de meeste hoogtemeters op een dag. Dit is natuurlijk allemaal “peanuts” vergeleken bij wat ons volgend jaar te wachten staat. Toch zijn we trots op onszelf, hoever we nu al zijn gekomen.

Het rijden met de kar viel mee, maar ook weer tegen. Op vlakke stukken, en glad asfalt, is het goed te doen met de kar. Zodra het wegdek slechter wordt, of je gaat onverhard, dan begint de kar toch wel wat te stuiteren. Niet dat deze daardoor onbeheersbaar wordt, maar elke keer bij het stuiteren lijkt het even of de rem erop gaat. Erg vermoeiend. Ook het klimmen is zwaar. Zodra het maar enigszins omhoog gaat, moet ik eigenlijk ver terug in de versnellingen. Ik heb dan ook veelvuldig gebruik gemaakt van het kleinste (van de triple) blad voor. Ms. H. is me in elke klim dan ook voorgegaan.

Op bovenstaande punten na, is het wel acceptabel om met een kar de bergen in te gaan. Oh, wacht even … nog 1 punt dat me tegenviel: je kunt dus niet echt staand op de pedalen een klim ingaan. Het kan wel, maar dan mag je de fiets niet van links naar rechts bewegen. En dat van links naar rechts smijten is nu juist wat ik doen als ik staand klim. Maar dan gaat het gewicht van de kar er wel hard aan duwen en komt er enorm veel flex op je fietsframe te staan. Daarnaast ijlt de beweging van de kar dan altijd na, hetgeen de stabiliteit niet ten goede komt. Geen aanrader dus, dat staand klimmen.

Mr. M at Rursee

Ik ben er echter van overtuigd dat een fietskar voor ons nog steeds de beste optie is voor de 100 colstocht. Eén ding zal ik echter veranderen tov de huidige fietskar … en dat is de vering. Ik ga kiezen voor de Bob Ibex, een broertje van de Bob Yak, die we nu bij ons hadden, maar dan met een geveerd achterwiel. Ook nog leuk voor als we later nog eens besluiten een echte MTB trekking te gaan doen (na de 100 cols).

De schade tijdens de tocht is meegevallen:

• 4x lek (door gescheurde achtervelg). Scheur flink groter geworden.
• gescheurde achtervelg. De scheur is flink groter geworden tijdens de resterende dagen en had nog veel meer ellende kunnen veroorzaken. Gelukkig heeft de velg het “gehouden” en ons thuis gebracht.
• kapotte voorderailleur. Tijdens een klim wilde ik onder kracht schakelen en liep de ketting vast op de voorderailleur. Hierdoor is de constructie flink verbogen. Gelukkig kon ik ermee doorfietsen, maar wel slechts in één stand. Gelukkig waren er geen klimmetjes meer na het incident.

Alles bij elkaar waren het 5 erg mooie dagen (behalve het weer) en hebben we enorm genoten van alles wat we op onze weg tegenkwamen. Ook vinden we het niet erg dat er enkele zeken mis zijn gegaan, dit kan ons ook gebeuren tijdens de 100 colstocht. Eén ding dat ik extra mee moet gaan nemen is een rolletje (duct)tape.

In het totaal hebben we een afstand afgelegd van 428km en een 5936hm overbrugd. Onze doelen van trainingsafstand en hoogtemeters komt binnen bereik. Zeker de hoogtemeters zijn hard gegaan (nu 85% van ons doel bereikt). Hieronder nog even een overzichtskaartje met de totale route. Daarnaast een grafiek met het hoogteprofiel voor de hele route. Klik op de plaatjes om ze uit te vergroten.

totale route 428km

5936 hoogtemeters