Motivatie

We zaten er middenin … De flow … Vorig jaar. Dit jaar is alles anders. Ik heb mijn pols ruim een half jaar geleden flink gekneusd en heb er nog steeds last van. Ms. H. heeft last van haar knieën (ik zeg nog zo tegen haar: “je bent te oud om te gaan joggen ;-)). Mijn MTB frame is in de winter tijdens het “crossen in de bossen” gebroken. En zo zijn er nog wel een aantal zaken te noemen waarom we het fietsen enkele maanden links hebben laten liggen.

Allemaal k.t smoezen natuurlijk. Niet dat het gelogen is, ze zijn stuk voor stuk allemaal waar. Maar ze zijn geen van allen de echte reden. De echte reden is de motivatie, of beter: het gebrek eraan. Dit is voor ons vijand nr. 1 voor het bereiken van ons doel: het uitrijden van de 100 cols tocht.

Het zag er lange tijd naar uit dat we dit jaar niet van start zouden gaan met de tocht. Gelukkig hebben we het tij kunnen keren. We hebben de motivatie weer kunnen vinden, hoewel wat aan de late kant. We gaan dit jaar dus gewoon een start maken met de tocht.

Conditioneel hebben we nog wel een weg te gaan. Ook de overige voorbereidingen zullen de nodige aandacht behoeven, maar we geloven er iig weer in. Niet dat geloof alleen de conditie verbetert of de voorbereidingen als kleine kabouters voor je verzorgt, maar het geeft energie om de schouders (lees: benen) er eens goed onder te zetten. En dat is hard nodig.

Wel hebben we een wijziging in de plannen doorgevoerd. Initieel zouden we 2x 4 weken gaan trappen om volgend jaar de tocht af te kunnen ronden als we samen 100 worden. Dit streven hebben we laten vallen. We hebben besloten het in 4x te gaan doen, 4x 2 weken. Natuurlijk kan volgend jaar de situatie anders zijn, waardoor we het wederom op de schop gooien, maar voor nu is dit wel het nieuwe uitgangspunt.