Uitroepteken

Vanmorgen kunnen we een kwartiertje langer blijven liggen. Vandaag staat er een “korte” route op de planning. Dat kort echter niet makkelijk betekent, wordt ons later pijnlijk duidelijk. Pijnlijk in de benen wel te verstaan. Oh, en dat kort valt ook nog tegen, aangezien ik 15km extra moet wegtrappen, waarmee het dagtotaal op 114km komt te staan met 2.260hm. Waar komen die extra kilometers dan vandaan?

Enerzijds heeft het te maken met de ligging van het hotel. Aangezien er bijna geen kamers meer vrij waren op de route hebben we een hotel geboekt dat 11km van de route verwijderd ligt. De overige kilometers komen doordat ik mijn regenjas verloren ben bij het omkleden halverwege de beklimming van die 11km. Er zit niets anders op dan weer een stuk af te dalen om mijn jasje te gaan halen. Bij aankomst blijkt echter dat er van alles ligt behalve mijn regenjas. Oei, de paniek slaat toe. Nog snel even het hotel gebeld, maar daar is niets blijven liggen. Dan maar verder zonder regenjas. Ik zie de bui echter al hangen, letterlijk en figuurlijk. Ms. H is bij dit alles boven op mij blijven wachten, en bij aankomst blijkt dit een zeer goede beslissing te zijn geweest. Triomfantelijk houdt Ms. H mijn regenjasje voor mijn gezicht. Een andere fietser heeft namelijk mijn jasje gevonden en Ms. H herkende het pakketje dat al bungelend aan zijn zadel hing. Wat een geluk! (met een uitroepteken). Zo kan ik de tocht verder met regenjas.

We pakken de route snel weer op, en beginnen met een lekker lange afdaling. We passeren het éne na het andere schilderachtige dorpje in de Cevennen: een streek met een uitroepteken. Daarop volgt de beklimming van de col de Solperiere. Met uitroepteken. Een uitroepteken betekent dat er passages in de beklimming zitten met een stijgingspercentage van meer dan 10%. Nou, de term passages kunnen ze hier wel schrappen. De hele beklimming is zowat meer dan 10%. En dat voor een totale stijging van bijna 400hm. Zonder aanhangwagen al loodzwaar, laat staan met kar. Wat een uitdaging.

Hierna volgt een mooie afdaling die bij ons herinneringen oproept aan de USA. We zien nl. op een gegeven moment een berg voor ons opdoemen met een vorm die lijkt op Monument Valley. Grappig om te constateren dat in sommige gevallen mannen en vrouwen wel hetzelfde ergens over denken. Het gebeurt niet vaak, maar als het dan gebeurt, moet je het er wel even inwrijven natuurlijk.

De tweede beklimming van vandaag (van de officiële route wel te verstaan), côte de St. Croix, is er weer eentje met een uitroepteken. Van vorig jaar herinneren we ons dat er dan inderdaad enkele steile passages in zitten, maar ook hier weer totaal niets van waar. Van die passages wel te verstaan. Ook hier weer bijna de totale klim brutaal steil en dan ook nog eens in de brandende zon. Er zijn echter wel enkele passages waar je kan herstellen, in tegenstelling tot de vorige beklimming.

Twee zulke beklimmingen gaan je niet in de koude kleren zitten, daar verandert een lunch tussenbeide niet veel aan.

De resterende twee beklimmingen vallen in het niet t.o.v. de eerste twee, maar gaan toch zwaar doordat de beentjes aardig vol zitten, en dat is zacht uitgedrukt, met uitroepteken. Tegen 19:30 uur komen we bij onze chambre d’hôte aan. Deze lijkt wel wat op Tilly’s (van vorig jaar); iets minder excentriek, maar wel met jachtluipaard op het bed!

En de gebruikelijke statistieken: