krampachtig

Rit 01 – 07 aug 2017: Gisterenmiddag zijn wij aangekomen in Vieille-Brioude. In Ermitage Saint Vincent, een oud klooster uit de 11e eeuw. Wij worden sympathiek en goedlachs verwelkomd door broeder Jean, een fransman die wel wat weg heeft van Louis de Funes. Speciaal voor ons staat hij een half uur eerder op om een vroeg ontbijt te maken…..Magnifique!

Daarna rijden we naar Brioude en na wat sleutelwerk van mr M vertrekken wij om kwart voor 9 voor de eerste rit met als eindbestemming Jussac. Om de beentjes lekker op te warmen starten we gelijk met een mooie beklimming van de Côte du Mirial. Ruim 500hm door een mooie, omgeving waar we nauwelijks andere mensen tegenkomen. In de lucht is het een stuk drukker; roofvogels cirkelen boven de velden op zoek naar een prooi en laten af en toe een veer vallen. Toevallig net langs de route die we rijden. Dat wordt dus onze mascotte voor deel 3. Je kunt je voorstellen dat Ms. H. nu de beklimmingen ‘op vliegt’.

De beklimmingen volgen elkaar in rap tempo op.  We passeren de côte de Luc, de côte de Celles, waardoor we na 50km al ruim 1000hm op de teller hebben staan. We zijn inmiddels letterlijk en figuurlijk flink opgewarmd en zijn klaar voor de volgende test. Een paar korte beklimmingen met een (!); voor degenen die niet bekend zijn met de wielersport houdt dat in dat delen van de beklimming een stijgingspercentage van meer dan 10% hebben.  De namen van deze kwelgeesten zijn côte de Virargues en côte de Chastel. Op de top van allebei de beklimmingen worden wij getrakteerd op oude vervallen kerkjes. Dat moet ms. H. natuurlijk vastleggen met de camera; daar gaat natuurlijk toch weer de nodige tijd in zitten.

Na ruim 60km komt de eerste echte col in zicht, de col d’Entremont. Het meerendeel van de weg er naartoe gaat over een autoweg…niet echt gezellig. Ook de volgende echte uitdaging, de col du Pas de Peyrol, beter bekend als Puy Marie, staat al aangegeven. Maar helaas hebben de benen van mr M hier helemaal geen zin. Ze beginnen hevig te protesteren en trekken in kramp. Tijd voor een rustpauze en een karwissel. Ms. H. start met de beklimming van de Puy Marie met een bagagekar van ruim 25kilo die achter haar fiets slingert. Bepaald geen kattenpis en gaandeweg groeit het respect voor mr. M. nog meer. Tergend langzaam worden de hoogtemeters overwonnen. Met nog 200hm te gaan neemt mr. M. de kar weer over. De laatste kilometers hebben eveneens een (!). In 1.70km moeten ruim 160 hm worden overwonnen. Ook mrs H krijgt te maken met kramp. Nou, nou…. da’s niet bepaald een goed voorteken voor de ritten in de Pyreneeën. Om kwart over 5 staan we op een drukbezochte toeristische top van de Puy Marie.

Een heerlijke afdaling volgt. Om het af te leren krijgen we de col de Bruel nog voorgeschoteld. Op de top is geen colbord te vinden. Wellicht heeft Patrick (Bruel) dit mee naar huis genomen.

Om half 8 komen we aan in ons hotel in Jussac. Na een lekkere douche en een heerlijke maaltijd kruipen we moe, maar voldaan in bed.