Etappe 11: Nieuwe hoogtepunten.
Vandaag staat de tweede ballon van de Vogezen op het programma. De beklimming van de Grand Ballon staat als eerste op het programma van vandaag. Na 5 km warmtrappen beginnen we aan een 16 km lange beklimming die start vanaf een hoogte van 360 m en eindigt op een hoogte van 1345m. Voor de snelle rekenaars onder jullie betekent dat dus 985 hoogtemeters. Rond kwart over 9 kan het feest beginnen.
Het weer is werkelijk schitterend aan de voet; strakblauwe lucht en een heerlijke temperatuur. De eerste 9 km verloopt soepel en binnen ruim een uur bereiken we op een hoogte van 825 m het eerste tussenstation; Col d’Amic. Daarna kunnen we de mouwen letterlijk opstropen voor het tweede deel. De laatste 7 km gaan met een gemiddelde van tussen de 8 en 9 % richting de top. De Grand Ballon wordt net als zijn kleine broertje, de Ballon d’Alsace, druk bereden door motorrijders en wielrenners.
Welke kant is de Grand Ballon?
Twee kilometer onder de top ziet Ms. H. een man naast een volbepakte fiets de helling oplopen. In het voorbijgaan doet ze in haar beste Frans navraag of alles ok is met hem…..”Pas de problèmes” is daarop zijn antwoord. Het uitzicht is adembenemend mooi en Ms. H. besluit haar fiets te parkeren om enerzijds van het uitzicht te genieten en anderzijds te wachten op Mr. M. De man met de volbepakte fiets besluit hetzelfde te doen om een foto te maken van het uitzicht. Ze raken aan de praat en al snel blijkt dit ook weer een deelnemer van de 100cols tocht te zijn. Meneer rijdt de tocht voor de 15e keer en was inmiddels de 75 gepasseerd. Ongelofelijk toch….wat een prestatie zeg. Volledig verslaafd aan de fietstocht, die naar zijn zeggen zoveel betekende als een jaarlijkse bedevaart voor hem. Na de 3e tocht is hij besmet geraakt met het ‘100 cols’-virus. Gelukkig lopen wij nu geen risico.
Le Grand Ballon
Rond 12 uur bereiken we de top van de Grand Ballon. We blijven nog zo’n 20 km op hoogte rijden en volgen de Route de Crêtes. Daar dalen we af naar Munster waar mr M zijn persoonlijke record op de afdaling bijstelt naar 70,8 km/uur. Heftig!
Route de Crêtes
In Munster wordt er weer een stempel in het controleboekje gezet. Daarna gaat het direct steil omhoog…..de collet de Linge dient zich aan. In de brandende zon rijden we 4 km lang met stijgingspercentages van 12% of meer omhoog en dat terwijl er al meer dan 1000 hoogtemeters in onze benen zitten. Daarna wordt het iets milder maar al met al blijft het een brute beklimming waarmee we weer 565 hoogtemeters erbij plussen. Op de top van de col bevindt zich een begraafplaats waar duitse soldaten zijn begraven die in de eerste wereldoorlog zijn omgekomen. Over bruut gesproken…..dan ben je de spierpijn in je benen en de inspanning snel vergeten!
Oorlogsmonument
We dalen een paar kilometer af om vervolgens aan de laatste beklimming van vandaag te beginnen; de Col du Bonhomme. Hier zullen we ook overnachten, maar dan moeten we nog wel even 12 km klimmend afleggen en dat terwijl het al 18 uur is geweest. Dat wordt een latertje vandaag. Eerst de Col du Calvaire overwinnen. Er worden nog eens 372 hoogtemeters bij het dagtotaal gevoegd. De teller komt daarmee op 2172 hoogtemeters; het tweede record dat vandaag is gesneuveld. De laatste 5 kilometers zijn voornamelijk afdalen, waardoor we rond kwart over 7 bij het hotel aankomen. Wat een onvergetelijke dag!
De statistieken:
En het hoogteprofiel:
Ik kan jullie bijna zien rijden, in het gebied dat me zeer bekend is. In een (ver) verleden heb ik zelf ook ooit nog eens de col du Bonhomme opgetrapt, geen leuke col trouwens, een veel te grote weg gaat erover. Is dat ook jullie ervaring? Ik wens jullie nog heel veel genotskilometers met wat ik denk dat de laatste etappe zal worden morgen? Mooi weer, fantastische ervaringen en prachtige cols!
Wij hebben de col langs een andere (rustigere) kant beklommen. Weinig tot geen last van het verkeer. Het kan zomaar verkeren, hè 😉
Lijkt me een fantastisch gebied om door te fietsen. Is het wegdekl echt zo slecht als dat men zegt of valt het wel mee?
Valt heel erg mee. Het enige waar wij last van hebben gehad is de gravel. Het leek wel of het de nationaal gravelstrooi-weken waren. Overal waarschuwingsborden vanwege het vele gravel. Meestal is dit ook geen probleem, echter bij de afdalingen oppassen. Hierdoor had ik mijn achterrem ook oververhit tijdens de afdaling van de Colombier. Ook hier was er een stuk flink gestrooid.