Diepe buiging

Rit 08 – 14 aug 2017: Om half 7 gaat de wekker. We starten met de gebruikelijke voorbereidingen: flessen vullen, eten voor in de fietsshirts, tas inpakken en billen smeren. Snel nog bij de bakker wat te eten inslaan en we kunnen starten met de rit van vandaag. Op het programma staan 5 cols: de col de Hourat, col de Marie Blanque, col d’Aubisque gevolgd door de Soulor en tot slot de col de Bordères.

De eerste col zijn we ongemerkt gepasseerd. Er stond geen colbord, zoals wel vaker het geval is. Altijd erg jammer omdat we dan geen foto voor onze tijdslijn op de website hebben.

De tweede col daarentegen, de Col de Marie Blanque, is er eentje die je zeker niet over het hoofd zult zien. De laatste vier kilometers zijn lood- en loodzwaar. Ik heb twee kilometer voor de top moeten rusten omdat ik de kar met geen mogelijkheid meer naar boven getrokken kreeg. Toevallig stond daar net een vrijwilliger van het Haute Route evenement, die voor de tweede dag op rij dezelfde route als ons reden. Ms. H. heeft de stoute schoenen aangetrokken en deze vrijwilliger gevraagd of de mogelijkheid bestond dat onze aanhanger door hun bezemwagen naar de top gereden kon worden. Wat een geluk, want de bezemwagen kwam enkele minuten later ter plaatse. De aanhanger werd met plezier ingeladen, waarna Ms. H. en ik de resterende twee kilometers uit konden rijden naar de top. Bij deze een zeer diepe buiging voor eenieder die de Col de Marie Blanque heeft gereden, helemaal in combinatie met bagage.

Eenmaal gearriveerd op de top bleek de aanhanger bij de verzorging te staan, waar wij zeer vriendelijk ook nog eens van bevoorrading werden voorzien. Het enige dat ontbrak was ons vlaggetje van de aanhanger. Niks bijzonders, maar het helpt met de zichtbaarheid voor overige weggebruikers. De bezemwagen was al doorgereden met vlaggetje er nog in. Nou ja, dan maar zonder vlaggetje dachten wij. Dezelfde vrijwilliger die ons twee kilometer lager zo vriendelijk geholpen had, zou echter regelen dat het vlaggetje bij de Col d’Aubisque bij een restaurant zou worden achtergelaten voor ons.

Wij dus vol goede moed op weg naar de top van de Aubisque. Ook deze beklimming is geen kattenpis. Niet zo heftig als de vorige, maar de omstandigheden hielpen niet echt mee. We reden continue in de bakkende zon, en zweet kwam uit alle porien gegutst. Ook vonden wij de omgeving minder inspirerend dan in de voorgaande ritten. Tot de laatste vier kilometer; daar verandert het landschap en zijn de vergezichten schitterend. Je rijdt vlak daarvoor nog een wintersportplaats in, waar wij nog even gepauzeerd hebben onder het genot van een crèpe, een espresso en een Orangina om weer even op krachten te komen.

De laatste vier kilometer gaan gelijk wat beter, waarschijnlijk door het indrukwekkende landschap. Hierdoor vergeet je de pijn van het moment en kijk je alleen maar om je heen, van de ene verbazing in andere vallend. Hier genieten wij echt van, dit prachtige (bijna) boomloze landschap, waarbij elke helling bedekt lijkt te zijn met een bedje van mos. Het liefst zouden we ons in dit bedje vleien, maar daar is helaas geen tijd voor. Vandaag is de tijdsdruk nl. hoog. Een redelijke afstand in combinatie met 5 cols is … uitdagend. Snel trappen we de laatste kilometers weg om moe maar voldaan weer bij het colbord te poseren. Dit zijn de momenten dat je zo’n ‘wow’ gevoel hebt, en dat je qua herinnering goed vast kunt houden door het op de gevoelige plaat vast te leggen. Oh, voordat ik het vergeet: op de top bij beide restaurants gevraagd naar het vlaggetje, maar die wisten van niks. We zullen dus verder moeten zonder vlaggetje.

Vanaf de top dalen we af, maar niet voor lang, als de vierde col zich aandient: de Soulor. Deze stelt echter niet zo heel veel voor en kunnen we redelijk makkelijk bedwingen. Gelukkig, ook eens een makkelijke beklimming. Daarna dalen we fors af, om de laatste col van de dag te trotseren. Hier moet ik echter de kar overdragen aan Ms. H. Mijn benen trekken het niet meer. Ms. H. is hier helemaal niet blij mee, zeker als blijkt dat dit nog een taaie rakker is. Ms. H. is echter taaier gebleken, waarvoor een diepe buiging van mij … respect! Daarna is het enkel nog uitrijden naar het hotel. Hier worden we vriendelijk ontvangen door een Engels stel, iets dat je eigenlijk helemaal niet verwacht in een klein dorp in Frankrijk. Wel lekker om eens Engels te kunnen spreken, dit gaat ons toch iets makkelijker af dan het Frans, hoewel dit laatste steeds beter gaat, zeker bij Ms. H.

Na een niet zo Engels diner, afgerond met een lekkere espresso, gaan we lekker naar de kamer en geven de blog een update. Daarna proberen we van de nachtrust te genieten, hetgeen helaas niet zo goed gaat omdat er tot diep in de nacht in het dorp gefeest wordt.