Deux personnes de Pays-Bas en route pour Pays Basque.

Rit 06 – 12 aug 2017: Vanuit het geweldige “chateau de Baylac”, beheerd door Patrick en zijn vrouw, vertrekken we ditmaal in de volle zon op weg naar de eerste colletjes in de Pyreneeën. Avondeten in het chateau was helaas niet meer mogelijk, daar hadden we voor moeten reserveren. Maar geen probleem, we mochten de auto lenen van Patrick om naar een erg goed restaurant te rijden in het volgende dorp. Het blijkt een lokale eettent te zijn, waar de moeder aan een tafel zit en een oogje in het zeil houdt, terwijl ze streng de financien beheert.

De auto bleek een soort spanplafond te hebben en mijn hoofd werd erdoor bedekt als een soort hoofddoek. Die gastvrijheid en behulpzaamheid hebben we al zo vaak geroemd, maar elke keer worden we er toch weer positief door verrast.

Vandaag hebben we een relatief simpele rit voor de boeg: net 70km en een kleine 1.200hm. De eerste col, col d’osquich (twee kazen haha), is slechts 275hm over 5km lengte en dus goed te doen. Wel is de warmte weer even wennen, zeker na de afgelopen paar dagen waarbij de temp vaak niet hoger kwam dan 17°C. Op de top aangekomen eten we een lekker hamburger met zelfgemaakte frieten.

Na een heerlijke afdaling volgt de tweede en laatste col van vandaag: col de Gamia. Volgens het routeboekje van de 100 colstocht is dit er eentje met twee uitroeptekens (!!). Dat betekent dus dat er stukjes inzitten van meer dan 12%. Ik denk gezien te hebben dat die uitroeptekens op de laatste kilometer slaan. Hoe ik daarbij kom, weet ik niet. Maar ik zit er iig flink naast. Het slaat zo’n beetje op HEEL de beklimming. Het gaat gelijk van start met 14% en gaat zo even door … in de volle zon. De enige momenten rust zijn nog altijd zo’n 11% schatten we. Echt herstellen kun je daar niet, maar wel je adem terugvinden. En zo gaat het dus 3km door. Wat een draak. Maar ondanks dat slagen we er beiden in ‘m in één keer naar boven te rijden. Een mooi opwarmertje voor de komende dagen.

We hebben nog even een 6-7km om moeten rijden om geld te halen. In het dorpje van het hotel is helemaal niks van een bank. En zeker hier is het wel fijn cash geld bij je te hebben, omdat je niet overal met pin kunt betalen. Eenmaal in het hotel aangekomen gaat Ms. H. aan de was en doe ik het onderhoud aan de fietsen. Niks kapot, enkel nakijken en nog wat afstellen. Oh, en een langzaam leeglopende voorband van mijn fiets geplakt. Dat de band langzaam, over een periode van enkele dagen, leeg loopt, mag een wonder heten, als blijkt dat er drie grote doornen in zitten.