De twee musketiers

Rit 05 – 11 aug 2017: Na een heerlijk ontbijt, puur natuurlijk, gaan we op weg met onze regenjasjes aan. Het is nog erg fris en de donkere wolken van de afgelopen dagen pakken zich samen voor een geweldig schouwspel met regenboog.

We rijden door de geboorteplaats van d’Artagnan, Lupiac, waar men een groots feest aan het voorbereiden is. Hier genieten we nog even van een espresso met croissant voordat we weer verder gaan. Eigenlijk waren we alleen op zoek naar een bakker voor ons dagelijks portie brood, maar een lekker kopje koffie kunnen we maar moeilijk laten schieten.

Vervolgens trappen we vele kilometers weg zonder enige emotie. Geen visueel schouwspel waar te nemen in deze landbouw omgeving. Wel gaat het continue op en neer … en op en neer. Zeeeeeer vermoeiend voor de benen. Je komt geen enkel moment in je ritme, en je benen moeten eigenlijk steeds koud aan de bak. Oef.

Dan komen we plots bij de côte de Castetpugon voor een steile beklimming van zo’n 15%. En dat terwijl er in de routebeschrijving geen uitroepteken bij staat. Het is happen naar lucht.

Nou, om dan te denken dat je het wel hebt gehad, is een grote fout. Vlak erna doemt nl. de côte de Garlin op. Ook weer zo’n monster van een beklimming. Niet lang, maar verschrikkelijk steil. Onze benen schreeuwen om rust.

De rest van de rit staat in het teken van: jasje aan, jasje uit, jasje aan, jasje uit. Met jas aan te warm met klimmen. Met jas uit te koud met dalen. En dan nog de regen …

Na zo’n 134km komen we bij de overnachtingsplaats aan, een chateau. Hiervoor moeten we nog wel 500m klimmen door het bos over een grindweg met grove kiezels. Als we onze banden maar niet kapot rijden.