De muur

Rit 12 – 18 aug 2017: De laatste stuiptrekking van de Pyreneeën. en niet zomaar één. Vandaag staat als vierde col nl. de beruchte muur op het programma. Degene die de tour de France heeft gevolgd dit jaar, heeft er mogelijk op tv kennis mee gemaakt. Het betreft hier de col de Péguère, ook wel de muur genoemd. Deze bijnaam heeft die te danken aan de enorm steile klim.

We laten het hotel achter ons en warmen ons op met col de Latrape. Heeft totaal niets met het bier te maken, hoewel die wel wat smaakvoller is dan de col. Deze beklimming loopt lange tijd erg flauw, en we hoeven niet eens op de kleinste versnelling, ook wel ‘de koffiemolen’ genaamd, rond te trappen. We arriveren rond 9:00 uur reeds op de top. Er is een restaurant waar we lekker een espresso willen drinken, maar volgens de eigenaar is het nog niet geopend. Op de vraag wanneer dan wel, komt een zeer wazig antwoord. Nou, dan niet hè. Na de afdaling volgt gelijk alweer de tweede beklimming van vandaag, de col d’Agnes. Dit is de nummer 11 op de lijst van zwaarste cols van de 100 cols.

Hebben we vanmorgen de eerste col wederom in de schaduw mogen rijden, deze mag voor de verandering in de volle zon. Dit is een beklimming die erg veel haarspeldbochten heeft, hetgeen ik altijd erg lekker vind rijden. Je kunt mooi naar beneden kijken om de progressie te zien. Vaak heb je bij dit soort beklimmingen ook een geweldig uitzicht, wat hier ook het geval is. Dat is genieten met de grote G. Op de top is helaas geen bar/restaurant te bespeuren, maar een vriendelijke Fransman wijst ons erop dat twee kilometer verder in de afdaling een hut is waar je kunt eten en drinken. De afdaling van deze col is er eentje om U tegen te zeggen: waanzinnig mooi. Niet alleen het rijden ervan is mooi, maar ook de omgeving is prachtig. En idd, na twee kilometer doemt de Auberge op. Aangezien we vandaag redelijk de tijd hebben, doen we ons tegoed aan een stevige maaltijd. We moeten tenslotte op weg naar DE MUUR! En daar mag je wel wat gewicht tegenaan gooien.

Voordat we ons met de muur mogen meten, dienen we een andere col, de col des Caougnous, te passeren. Dit is nog de spreekwoordelijke twee vingers in de neus beklimming. Tja, en daar sta je dan, starend naar het overzichtsbord van de Péguère. Je kunt het niet geloven, wie verzint zoiets? Slechts 3,6km lang, hoe moeilijk kan het zijn? Zeeeeeer moeilijk dus. De eerste kilometer staat te boek als 18%. Pardon, lees ik dat goed? 18%? Jazeker. De tweede kilometer gaat verder in 12,5% om te eindigen met 1,6km 10%. Het zweet breekt ons al uit voordat we nog maar een meter gereden hebben. Dit is onmenselijk. Na enkele minuten hebben onze hersenen de info eindelijk een plaatsje kunnen geven. Ms. H. heeft als eerste de moed verzameld en gaat als eerste op weg, waarna ik op een halve minuut volg. Phoe, dat is stampen. Ik weet één ding zeker: deze beklimming ga ik fietsend afleggen, maar niet in één keer. Na 11x een tussenstop gemaakt te hebben, kom ik boven, waar Ms. H. al een kwartier op mij wacht. De euforie is enorm, we hebben ‘m allebei fietsend bedwongen. Gaaf!

Bij de afdaling van de col d’Agnes sloeg het weer compleet om, en verdween de zon snel achter een dreigend wolkendek. Hierdoor hebben we de muur in de mist kunnen beklimmen, hetgeen zeker een voordeel is. Het nadeel is echter dat de afdaling vervolgens ook in diezelfde mist plaats vindt. En dat koelt enorm af. Zoveel zelfs dat we halverwege de afdaling een warme chocomelk gaan drinken in een restaurant. Een warme choco … in hartje zomer in Frankrijk … het moet niet gekker worden. Daarna zetten we de afdaling voort en verloopt deze zonder problemen. In één ruk door naar het hotel. Vanavond eten we in de hotelkamer ons brood van vandaag op met kaas en worst die we de afgelopen dagen hebben verzameld. Zijn de restjes ook eens op.