de één-na-laatste

Rit 14 – 20 aug 2017: Nog twee ritten te gaan in onze ‘tour de cent cols’. We zijn de Pyreneeën al uit, maar dat betekent niet dat er niet meer geklommen moet worden. We gaan vandaag 6 cols toevoegen aan ons totaal, waarvan er twee het noemen waard zijn: col de Salette met 726hm over 20km, en de col du Cabarétou met 640hm over 10km. De rest is het spreekwoordelijke sprokkelen.

‘s Ochtends is het nog erg fris en staat er een stevige wind. Het is weer de tijd van de Mistral. Gelukkig hebben we de wind niet tegen, maar voornamelijk van de zijkant. Wel zorgt de harde wind in de afdalingen voor de nodige risico’s omdat deze uit onverwachte hoeken kan komen. Door de rotsen wordt de wind alle kanten uitgeduwd en slinger ik regelmatig als een dronkenlap over de weg met mijn aanhanger. Ik heb mijn volle aandacht nodig om mijn totale combinatie in bedwang te houden.

De col de Salette is weliswaar lang, maar niet zo steil, zeker in het begin niet. De hoogtemeters komen er maar mondjesmaat bij en het lijkt een eeuwigheid te duren voordat je weer 100hm bij kunt schrijven. Later wordt ze wel wat steiler, maar we kunnen een relatief hoge snelheid aanhouden van wel rond de 10km/h! Ik trap lekker in de derde (en soms zelfs de vierde) versnelling rond. Is weer eens wat anders dan de koffiemolen. Er is totaal geen km indicatie langs de kant van de weg, dus de top is een beetje gissen voor ons. Ik moet zodoende twee keer de afstand bijstellen en beide keren in de plus. Meer km’s maken dan ingeschat is nooit leuk. Het is een lekkere beklimming en we rijden voornamelijk in de schaduw van het bos. Vooral veel naaldbomen, en dat ruikt ook wel weer erg lekker. Qua verkeer is het ook rustig en dat geeft vaak het gevoel van alleen op de wereld. Kun je met volle teugen genieten van de natuur en de rust. Je hoort enkel het geluid van het kraken van de ketting of lagers … of zijn het toch mijn knieën die hun beste tijd hebben gehad? Gelukkig blijkt het de eerste optie te zijn, hetgeen met een klein beetje smering makkelijk te verhelpen is.

Tijdens de afdaling is het wederom fris. Als we dan een mooie weide zien in het zonnetje, maken we van de gelegenheid gebruik om gelijk maar te picknicken. Het is tenslotte al bijna 13:00 uur en dus ook een mooie tijd voor lunch. Het is een simpele lunch bestaande uit brood met kaas. Brood hebben we vanmorgen nog vers kunnen halen bij de bakker, maar een supermarkt zijn we niet tegengekomen, dus moeten we het met de restjes beleg, in dit geval dus de kaas, doen. We liggen languit in het gras, genietend van de zon en de warmte die ze afgeeft. Toch komt aan dit genieten een eind omdat we weer verder moeten.

Tijdens de afdaling moeten we nog twee kleine cols beklimmen. Onderweg naar beneden nog een espresso op een terrasje alwaar een kat om aandacht komt vragen. Hij blijft de hele tijd dicht bij ons op het terras. Heerlijk die aandacht.

Dan beginnen we aan de tweede grote col van vandaag. Die is wel wat steiler dan de eerste en dwingt me vaker dan lief naar de koffiemolen terug te schakelen. Onze snelheid ligt daarmee ook weer wat lager, zo tussen de 6 – 8km/h. Ja, indrukwekkende getallen 😉
Bijna boven rijden we plots door een landschap dat veel lijkt op de heide in Nederland. Iets dat je totaal niet verwacht op een hoogte van bijna 1.000m. Erg mooi, maar zeker ook net zo apart. Hier gaat de berg ook over van een steile helling naar een glooiend landschap en gaan we weer op en neer. Dit duurt echter maar enkele kilometers. Hierna hebben we een korte afdaling naar ons hotel. Het hotel heeft een vreemde locatie. Het ligt in een piepklein dorpje waar volgens ons verder weinig te beleven is. Hoe kan een hotel hier in godsnaam gerechtvaardigd zijn? Later blijkt dat er in de regio toch wel veel te doen is vanwege de vele meren in dit gebied.

‘s Avonds eten we maar in het hotel en we bestellen allebei pizza. Plots horen we een kat miauwen, maar kunnen het niet lokaliseren. Even later blijkt dat er een kat in de gordijnen vast zit. Het personeel weet zich geen raad, dus spring ik maar in de bres. Ik krijg de kat uit de gordijnen gevist, maar het dier is panisch en klauwt flink om zich heen, met als gevolg dat ik onder de krassen zit. Stank voor dank. Ondertussen zijn de pizza’s klaar en schuiven we aan tafel. Nou, dat mag je met recht een pizza noemen, zo groot. Een goede bodem voor de laatste rit van morgen.