Core strength

Rit 11 – 17 aug 2017: Vandaag rijden we alweer de 5e rit in de Pyreneeën. Een korte rit van 70km met slechts 2 beklimmingen naar de col de Portet d’Aspet en de col de la Core en die begint met een afdaling. We hebben vannacht namelijk geslapen in een herberg op de top van de col de Menté. Gezellig, knus en gerund door een Vlaming, dus Nederlands gesproken.

Omdat we de tijd hebben besluiten we maar weer eens te ontbijten in de herberg en op ’t gemakje te vertrekken. Heerlijk! Om kwart voor 9 stappen we op de fietsen en dalen af naar Couledoux. Een paar km verder start de beklimming naar de Portet d’Aspet. We zijn gelijk goed wakker als we het beginbord van de beklimming zien; 430 hoogtemeters overwinnen met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,7%. We draaien de helling op en besluiten de jacks maar gelijk op te bergen….die hebben we voorlopig niet nodig.

Aan de andere kant van de weg staat een auto van een Frans echtpaar. Zo te zien hebben ze pech. Alle koffers zijn uitgeladen en monsieur loopt heen en weer van de kofferbak naar het rechter voorwiel van de auto. Mr. M., een sleutelaar in hart en nieren, gaat even polshoogte nemen. Ja hoor……een lekke voorband…..de eerste keer voor monsieur. Mr. M. to the rescue verwisselt in no time de voorband en gaat daarna alsof er niets gebeurd is verder met de beklimming. Wat een superheld!

De beklimming valt uiteindelijk reuze mee. We dalen af langs dorpjes met bijzondere namen als Orgibet, Illarhein, Auchazein etc. Misschien te maken met het feit dat we in Baskenland zitten?

Rond half 12 beginnen we aan de 13 km lange beklimming naar de col de la Core. Geen moeilijke beklimming, maar wel een hele warme. Dus dat is weer flink zweten voor ons. Op de top is het helder en het uitzicht is dan ook adembenemend. Wat zijn en blijven bergen toch schitterend om te zien. Dan zetten we de afdaling naar Seix in. Er is weinig verkeer dus we suizen heerlijk naar beneden.

In Seix drinken we nog wat op een terras en fietsen de resterende 5km langs een snelstromende rivier naar het hotel waar we weer in ’t Nederlands te woord worden gestaan. Zo wordt het nooit wat met ons Frans.