We zaten er middenin … De flow … Vorig jaar. Dit jaar is alles anders. Ik heb mijn pols ruim een half jaar geleden flink gekneusd en heb er nog steeds last van. Ms. H. heeft last van haar knieën (ik zeg nog zo tegen haar: “je bent te oud om te gaan joggen ;-)). Mijn MTB frame is in de winter tijdens het “crossen in de bossen” gebroken. En zo zijn er nog wel een aantal zaken te noemen waarom we het fietsen enkele maanden links hebben laten liggen.
Dit weekend is de wintertijd weer ingegaan. Hoewel het niet helemaal gelijk loopt hiermee hebben we het wegseizoen ook afgesloten. Twee weken geleden was de laatste rit op de weg. Nu is het weer tijd voor de mountain bikes. Vorige week zondag hebben we de offroad paarden maar weer eens van stal gehaald. Niet geheel zonder problemen …
De laatste dag van onze Eifel tour. De finale. Nou ja … finale … niet echt in de vorm van een zware dag. Slechts 70km te gaan naar huis en relatief weinig hoogtemeters. Wat nog wel de finale is, is de Kruisberg. Een echte kuitenbijter met weliswaar slechts een lengte van 600m, maar een gemiddeld stijgingspercentage van 8.8%, en als toetje een steil stukje van 16% stijging. Zou het me lukken om daar met de kar achter de fiets, tegenop te fietsen?
Dag 2 en 3 zijn we geëindigd met regen. Vandaag zijn we voor de verandering er maar eens mee begonnen. Vanuit het hotel was een prachtig lange afdaling, maar nu met de regen erg koud. De benen deden pijn van de kou. Het vervelende was dat aan het einde van de afdaling een pittige klim zich aankondigde … Auw. Het wordt toch echt tijd voor beenstukken. Tijdens het fietsen blijven de benen warm genoeg, maar tijdens de afdalingen gaat het toch snel de verkeerde kant op. Dan heb je hulpstukken nodig om de spieren warm te houden.
Het volgende record is gesneuveld: 3 dagen achtereen fietsen. Vandaag was weer een stukje zwaarder dan gisteren, niet in afstand, maar wel in hoogtemeters. Maar goed, zo kan ik de resterende dagen nog wel doorgaan. Elke dag een nieuw record, het houdt niet op! Maar dat zal straks met de 100cols ook weer het geval zijn. Eigenlijk wel mooi dat je elke dag een prestatie neerzet die je nog nooit eerder hebt vertoond. Maar nu moet ik op gaan passen, straks ga ik het nog leuk vinden 😛
Voor het eerst dat we twee dagen achtereen fietsen, waarbij de 2e dag zwaarder is dan de eerste dag. Dus een 2e record, na het afstandsrecord van gisteren! De route voert ons in het begin langs de Rursee, een groot meer dat doet denken aan de Gorges in Frankrijk, of het vierwoudstedenmeer in Zwitserland. Vele kronkelwegen leiden ons langs de mooie en grillige kustlijn. Helaas weer onverhard. Heel de dag hebben we wederom te maken met overheersend onverharde wegen. Dat gaat mij niet in de koude kleren zitten.
De grote toets als voorbereiding voor de 100cols tocht is van start gegaan. We vertrekken zo rond 09:00 uur richting de Eifel. De route voert ons voornamelijk langs de Roer (Rur Ufer Radweg). Een mooie route, maar nog redelijk vlak. En dat is niet erg want het is de eerste keer dat ik met aanhanger rijd. En dan sleur ik toch zo’n 11 – 12 kg extra mee. Die kilo’s tellen hard mee als de zwaartekracht het voor het zeggen krijgt.
Het leven zit vol keuzes. Er zijn geen slechte of goede keuzes. Achteraf weet je enkel of de gekozen optie uitgepakt heeft volgens verwachting of niet. Je weet op dat moment ook niet of de andere optie beter of slechter had uitgepakt. Echter, uitstellen van een keuze maken is vaak geen optie, omdat anderen dan voor jou de keuze maken, bewust of onbewust. Uiteraard moeten keuzes weloverwogen zijn, hetgeen in sommige gevallen tijd kost. En dat komt weer neer op uitstel …
Villa Eikhold … nee, geen reality-soap op TV, maar onze villa voor een fantastisch fietsweekend. Villa Eikhold is een waanzinnig mooie villa, gebouwd in 1913 door een rijke industrieel, waar je overnachtingen kunt boeken tegen een heel acceptabel tarief. De locatie is perfect voor een mooie fietstraining in het heuvelachtige Zuid-Limburg.
De tweede serieuze training in Zuid-Limburg zit erop. Wederom een rondje van de Amstel Gold Race, maar nu de lus 100km. Achteraf blijkt deze “slechts” een 93km te zijn, maar dat is een ander verhaal. Dit is het verhaal dat we de 30% van onze training gepasseerd zijn. We hebben nu meer dan 30% van de (trainings)afstand en hoogte behaald. Nog maar 70% te gaan …
